Na zewnętrznej ścianie budynku szkoły od strony boiska znajduje się odnowione w roku szkolnym 2018/2019  malowidło przedstawiające patrona szkoły, Jarosława Dąbrowskiego, na barykadach Paryża. Malowidło powstało według projektu polskiego rysownika Antoniego Uniechowskiego, który na przełomie lat 50. I 60. XX w. ilustrował m.in. „Potop” Henryka Sienkiewicza i „Lalkę” Bolesława Prusa i zostało pierwotnie wykonane techniką sgrafitto. Wykonawcą współczesnego projektu była firma VeryWell, a autorami muralu – Justyna Szeliga, Mateusz Ługowski i Anna Wojnarowska.

Autorem zdjęć odnowionego muralu jest Jakub Ganowski, kl. 3c (2018/2019)

Od czasu do czasu ożywała w szkole legenda o duchu Wasyla. Wspominali ją rodzice uczniów na początku lat osiemdziesiątych, którzy sami byli absolwentami „Dąbrowskiego”. Była mowa o tym, że na terenie dawnego targowiska, gdzie wybudowano naszą szkołę znajdowało się miejsce pochówku rosyjskiego cara Wasyla Szujskiego. Mówiono, że nie ma po nim śladu, bo kto przejmowałby się spróchniałymi piszczelami odkrytymi na placu budowy, podczas gdy każdy śródmiejski trawnik był grobem powstańców 1944 roku. Podobno, w latach pięćdziesiątych legenda o duchu Wasyla snującym się po szkolnych korytarzach, była dość żywa.

Dopiero wizyta pana Józefa Jaszuńskiego w 1996 r., architekta, którego dziełem jest budynek liceum „Dąbrowskiego”, wyjaśnia tę sprawę. Zdjęcia, które udostępnił pan Jaszuński, pokazują, że w najbliższym sąsiedztwie sali gimnastycznej, od strony ulicy Świętokrzyskiej, do lat pięćdziesiątych stała zabytkowa, barokowa kaplica Szujskich. Według wszelkiego prawdopodobieństwa złożono w niej śmiertelne szczątki cara Rosji, Wasyla Szujskiego, który w czasie wyprawy Stefana Żółkiewskiego na Moskwę w 1610 roku został obalony i wywieziony do Polski, gdzie zmarł po dwóch latach na zamku w Gostyninie. Wiadomo też, że kaplica Szujskich, która przetrwała wojnę i powstania, stała się w warunkach pokoju miejscem modlitewnych spotkań przesiedlonych wilnian i to przesądziło o zagładzie zabytku cudem ocalałego z wojennej pożogi.

Na podstawie publikacji „Pół wieku Dąbrowskiego”, „Anegdoty i ciekawostki”, 2000 r., Warszawa.

Intrygująca jest sprawa krat zainstalowanych w oknach trzeciego piętra szkoły. Z przyczyn oczywistych kratuje się okna parterów, a jeśli już kraty umieszcza się na piętrach to chronią one pomieszczenia klas, skarbców itp. – a tu nic z tych rzeczy! Żart, czy błąd architektoniczny?

Wyjaśnienie tej zagadki opieramy na relacji prof. Romy Stawińskiej, wieloletniej polonistki „Dąbrowskiego”. Pani Roma wspominała, że bryła architektoniczna budynku szkoły uformowana jest w ten sposób, iż do okien trzeciego piętra przylega dość szeroki gzyms, niewidoczny prawie z zewnątrz. Podczas przerw niektórzy uczniowie urządzali sobie „spacer” po tym gzymsie, nie przewidując niebezpieczeństwa jakie się z tym wiąże. Akrobacje te ze zgrozą obserwował znakomity sąsiad szkoły – Leopold Staff – nestor polskich poetów.

Wielokrotnie interweniował u dyrekcji szkoły i to na tyle skutecznie, że okna trzeciego piętra zabezpieczono artystycznie kutymi kratami. Skończyły się „akrobacje”, a kraty pozostały. Pozostało też wspomnienie o panu Leopoldzie…

Na podstawie publikacji „Pół wieku Dąbrowskiego”, „Anegdoty i ciekawostki”, 2000 r., Warszawa.

W sąsiedztwie szkoły zlokalizowana była restauracja „Kuchcik” – uważa kiedyś za jedną z najlepszych na gastronomicznej mapie stolicy. Przez kilka powojennych dziesięcioleci był tam barek kawowy, przypominający dworcową jadłodajnię. Warto przypomnieć, że obskurny barek to sławna przedwojenna „Astoria”, ulubiony lokal Karola Szymanowskiego, Kornela Makuszyńskiego i wielu innych artystów. To właśnie w „Astorii” młody barman Zbigniew Uniłowski napisał w 1932 roku szokującą wówczas powieść „Wspólny pokój”. Pozostał więc „duch miejsca”, który przyciągał do „Kuchcika” kilkadziesiąt roczników uczniów „Dąbrowskiego” i nauczycieli. Kawa, jaką tam podawano, parzona w starym, wysłużonym ekspresie nie miała sobie równej. Była gęsta i aromatyczna jak ta, którą opisał Mickiewicz w „Panu Tadeuszu”.

W ostatnim dziesięcioleciu „Kuchcik” wrócił do przedwojennej tradycji, stał się drogą restauracją. Wymieniono stary ekspres, kawa straciła aromat, ale pozostały wspomnienia.

Na podstawie publikacji „Pół wieku Dąbrowskiego”, „Anegdoty i ciekawostki”, 2000 r., Warszawa.